Ημερολόγιο.

Ημερολόγιο. 

Την συνάντησα χτες… είχε να μου πει πολλά από τότε που είχαμε ιδωθεί.

Είχε ήδη γνωρίσει «ερωτικώς» 5 άτομα, είχε κάνει τρεις, ας πούμε «σχέσεις» και τώρα αντιμετώπιζε το μεγαλύτερο δίλλημα της. Να χωρίσει, γιατί είχε βαρεθεί το γεγονός του να είναι με ένα άτομο ή να συνεχίσει μια σχέση που όλο και πιο πολύ την ξάφνιαζε;

Η αλήθεια είναι ότι δεν τα πήγαινε καλά με την λέξη «μονιμότητα». Οι σχέσεις της ήταν πάντα εφήμερες, το ερωτικό της ενδιαφέρον για ένα άτομο προσωρινό και πεζό. Ακόμα και ο τρόπος που περιέγραφε τη κάθε της σχέση, θύμιζε απογευματινό δελτίο ειδήσεων, συναισθηματισμός μηδέν και απάθεια στο έπακρο! Θα μπορούσα να σκεφτώ βέβαια, ότι από τις εμπειρίες της, θα μπορούσε να ήταν ενθουσιασμένη, κι όμως δεν ένιωθε τίποτα. Θα μπορούσε να θυμάται μια όμορφη ανάμνηση από κάθε άτομο που γνώριζε, κι όμως για αυτή δεν σήμαινε τίποτα. Ίσως κιόλας να μην είχε καταφέρει ακόμη να βρει αυτό που έψαχνε, αυτό που είχε πλάσει στο μυαλό της ως το ιδανικό ταίρι. Κι όμως, ας ήξερε ότι η τελειότητα δεν την βρίσκεις σε κάποιο ιδανικό ταίρι. Ας μπορούσε, έστω για λίγο, να απομυθοποιήσει το κυνήγι του «ιδανικού ταιριού» της. Μόνο έτσι, θα έβλεπε ότι η τελειότητα είναι αυτή, είναι αυτός, είναι η σχέση τους, είναι αυτό που τους ενώνει, είναι η αγάπη τους…

Μου μιλάει λοιπόν με τις ώρες… για κάτι που κατά βάθος ούτε η ίδια θέλει να μιλάει. Πιο πολύ μου φαίνεται, σαν να προσποιείται. Είναι σαν να θέλει να το δείξει, θέλει να εντυπωσιάσει, να προκαλέσει φθόνο για τις τόσες εμπειρίες που έχει αποκτήσει, ας πούμε; Ίσως κιόλας να το κάνει πιο πολύ για να πιστέψει και η ίδια ότι έχει μάθει πολλά μέσα από όλα αυτά. Το θέμα είναι, κατάφερε εκείνη να αλλάξει, κατάφερε να αγαπά; Ή συνεχίζει να ψάχνει τον «μεγάλο πρίγκιπα» που θα την συναρπάσει, αυτόν τον μύθο που έφτιαξε η ίδια και δεν την αφήνει να ζήσει και να αγαπήσει;

 Μέρος Β.

-Όχι, δεν είναι έτσι όπως τα λες. Δε ψάχνω τον ‘πρίγκιπα’ να με πάρει από το χέρι και να ζήσουμε ένα ακόμη παραμύθι δίχως τέλος. Απλά θέλω να γνωρίσω ένα άτομο, το οποίο θα με συναρπάσει.

-Κι αν τον συνάντησες και δεν τον κατάλαβες;

-Όχι. Σου ξανά λέω… όλοι οι άντρες που γνώρισα το ίδιο είναι. Το μόνο που τους νοιάζει είναι να έχουν δίπλα τους μια Barbie, και παρόλα αυτά να μας βρίζουν κιόλας που βγάζουμε αυτή την εικόνα.

-Να σου πω όμως, φταις και εσύ… που ικανοποιείς αυτό το μοτίβο κοπέλας έτσι; Θέλω να πω, αφού και εσύ η ίδια αντιμετωπίζεις τον εαυτό σου έτσι, πώς περιμένεις οι άλλοι να σε δουν αλλιώς; Και μετά μου λες, ψάχνεις ακόμα να βρεις το ιδανικό ταίρι. Δεν θα το βρεις έτσι, όπως πας, γιατί το ιδανικό για σένα και για όσους επιλέγεις είναι τελικά κάτι ‘εικονικό’, πεζό, και τελείως κομφορμιστικό. Και έρωτας δεν είναι αυτός!

-Τι μου λες τώρα μωρέ; Δηλαδή εγώ φταίω που οι πρώην μου για κάποιον λόγο ήταν ηλίθιοι;

-Ναι και εσύ φταις σε αυτό, γιατί εσύ επιλέγεις αυτό το πρότυπο σχέσης! Γιατί αυτή η ‘ψευτο-αρρενωπότητα’ σε παρασύρει και για αυτό μη γκρινιάζεις, όταν ο άλλος δε θέλει να βγαίνεις μόνη σου τις νύχτες ή όταν ζηλεύει κάθε τι που σε πλησιάζει και όταν απαιτεί τον εξο«νυχιστικό» και εμμονικό σου καλλωπισμό. Ή όταν βγαίνει και λιγουρεύεται τις άλλες όμοιες σου σαν κομμάτι κρέατος. Ή όταν κάνει σεξιστικά σχόλια για τις γυναίκες, πράγμα που σε ενοχλεί πολύ, αλλά παρόλα αυτά και συ βλέπεις τον εαυτό σου σεξιστικά. Μετά μην μου λες γιατί όλοι οι άντρες είναι γουρούνια και τέτοια και δεν έχεις βρει το ιδανικό ταίρι.