Μαμά… βιάστηκα να μεγαλώσω!

Μαμά, εγώ σου το είπα πολλές φορές ότι θέλω να μεγαλώσω. Θέλω να βγαίνω όποτε εγώ θέλω, θα φοράω ό, τι θέλω και θα βάφομαι όπως θέλω, γιατί θέλω να μεγαλώσω. Θέλω να μοιάσω με αυτές που βλέπω στο Facebook, με αυτές που βλέπω στις βιτρίνες των μαγαζιών. Μα βλέπεις και συ άλλωστε, τι ωραία χείλη και σώματα που έχουνε, ε; Και μου λες ότι είμαι μικρή ακόμη, ότι δεν αρμόζει στην ηλικία που είμαι να ντύνομαι και να βάφομαι, όπως αυτές. Και πότε είναι η κατάλληλη ηλικία, ε; Εγώ σου λέω, ότι είμαι αρκετά μεγάλη πια για να ξέρω τι πρέπει να φοράω και τι όχι. Για αυτό, κιόλας σου έχω ξανά πει, θέλω τα δώρα μου να είναι ρούχα, μόνο ρούχα! Α! Και καλλυντικά! Ε, δεν μου αρέσει και τίποτα άλλο πέρα από αυτά. Δε μου αρέσει ούτε το διάβασμα, ούτε τα παιχνίδια, ούτε τίποτα από αυτά… τι είμαι δηλαδή, κανένα μικρό παιδί; Έχω μεγαλώσει πια και δεν μου αρμόζουν τέτοια πράγματα. Η παιδική αθωότητα που ήξερες έχει περάσει πια, να ξέρεις, δεν παίζουμε πια, δεν βλέπουμε ταινίες παιδικές, δεν μας αρέσουν τα επιτραπέζια, δεν θέλουμε να πηγαίνουμε στις πλατείες, το μόνο που θέλουμε, είναι να μεγαλώσουμε, να βγαίνουμε, να πίνουμε, να ξενυχτάμε, να αρέσουμε. Ξέρεις όμως κάτι; Κάποιες φορές νοσταλγώ το παιχνίδι στον δρόμο, στο χωριό, το κυνηγητό στην πλατεία, το παιχνίδι με τις κούκλες μου στο δωμάτιο μου, τα παραμύθια που μου διάβαζες, το κρυφτό μέσα στο σπίτι. Όμως δεν αξίζει να τα σκέφτομαι πια αυτά, γιατί είμαι αρκετά μεγάλη για να ξέρω τι θέλω…