Ο αγώνας του εαυτού στην αναζήτηση της ικανοποίησης

Η ακόρεστη επιθυμία για ικανοποίηση είναι κάτι που αποκτά ιδιαίτερη σημασία. Τρόποι μανιώδους κατανάλωσης, κοπιαστικές γυμναστικές για ένα αψεγάδιαστο σώμα, εμμονική προβολή του εαυτού στα social media και ένας εαυτός που κατακερματίζεται στις υπηρεσίες της επιφανειακής ηδονής και απόλαυσης. Ένας τέτοιος άνθρωπος θα μπορούσε να είναι ο οποιοσδήποτε από εμάς, αυτός που αναζητά με κάθε κόστος την ευτυχία -αν μπορεί κανείς να ορίσει ακριβώς τι σημαίνει η ευτυχία-. Είναι αυτός που βαριέται απίστευτα με τη συνήθεια και αναζητά αλλαγές στη ζωή του. Είναι αυτός που αναζητά επιφανειακές μικρές απολαύσεις διαφυγής από την καθημερινότητα. Είναι αυτός που επιζητά τόσο την αποδοχή των άλλων. Είναι αυτός που δεν ικανοποιείται με τίποτα και με κανέναν. Είναι αυτός που πάντα ζητά και δε δίνει ποτέ. Είναι αυτός που έχει τα πάντα και δεν έχει και τίποτα. Είναι αυτός που έχει την αίσθηση της εσωτερικής ελλειματικότητας και που ο ίδιος έχει δημιουργήσει ότι έχει.

Η ελλειματικότητα αυτή λοιπόν μπορεί να εκφράζεται μέσω της ανάγκης του για περαιτέρω διερεύνηση του εαυτού του και εν συνεχεία, της αναπλήρωσης των κενών του. Είναι, ουσιαστικά, ο δικός του προσωπικός αγώνας επιβίωσης απέναντι στην όλη βαρεμάρα και στατικότητα στην οποία νιώθει ότι ζει…Ένας τέτοιος εαυτός δε μπορεί παρά να αναζητά μονίμως ένα νόημα, ένα νόημα για να καλύψει το κενό που ο ίδιος έχει επινοήσει.

Παλεύοντας στην αναπλήρωση του κενού του, ο εαυτός απογοητεύεται συχνά και χάνει τη δύναμη του. Διστάζει και ντροπιάζεται για τυχόν αποτυχίες που εμποδίζουν την αυτό-ικανοποίηση. Γίνεται νευρικός, εύθραυστος και φοβάται. Κι όμως, θα ξανά σηκωθεί. Και θα συνεχίσει πάλι το αέναο ψάξιμο της ευτυχίας και της ικανοποίησης του. Γιατί έχει μάθει έτσι να επιβιώνει και να δέχεται πως πάντα κάτι πρέπει να παίρνει από τη ζωή. Έχει μάθει πως πρέπει να αλλάζει και να μην δένεται με ανθρώπους ή καταστάσεις. Έχει μάθει να αυτό-ικανοποιείται συνεχώς και να λειτουργεί ρομποτικά. Έχει μάθει έναν τρόπο ζωής στον οποίο πρέπει όπως και να είναι, εκείνος να περνάει καλά, χωρίς να σκέφτεται πολλά πολλά. Γιατί έχει μάθει πως το να σκέφτεται πιο πέρα από αυτό που πρέπει, καταστρέφει την ωραιοπάθεια και την αυτοπεποίθηση που έχει.

Και δε το θέλει αυτό, θέλει να συνεχίζει να ζει με αυτό που εκείνος ορίζει ως προσωπική ικανοποίηση, χωρίς να σκέφτεται αν αυτή είναι προσωρινή ή όχι. Το μόνο που τον απασχολεί είναι να ζήσει τα πάντα, να αποκτήσει εμπειρίες, να γνωρίσει ανθρώπους.Το θέμα είναι: θα φτάσει ποτέ στο σημείο να λέει ότι είναι πλήρως ικανοποιημένος με τη ζωή του; Ή θα συνεχίζει να αναζητά συνέχεια κάτι που τον απαλλάζει προσωρινά από την αίσθηση του κενού, που ο ίδιος δημιούργησε;

Μικρές σκέψεις για τον φόβο του να ζεις

-Δε ξέρω, αλλά ώρες ώρες θα ήθελα να ήμουν μικρός, που τότε φοβόμουν μόνο το σκοτάδι και τις αράχνες.

-Γιατί το λες αυτό;

-Ε, τι γιατί το λέω. Όταν ήμασταν παιδιά, είχαμε συγκεκριμένα πράγματα που φοβόμασταν. Όσο μεγαλώνουμε, όμως, νιώθω ότι φοβόμαστε την ίδια την ζωή. Μεγαλώνουμε και αντί να προσπαθούμε να βελτιώνουμε τη ζωή μας, την κάνουμε ακόμη πιο δύσκολη με αυτά που σκεφτόμαστε, κατάλαβες;

- Μμ, ναι. Εντάξει, τώρα αυτό που λες σηκώνει ολόκληρη κουβέντα. Το ότι κάνουμε τη ζωή μας δυσκολότερη με τα εμπόδια που βάζουμε και γιατί δε τα ξεπερνάμε εύκολα.

-Δε λέω τόσο γιατί δε τα ξεπερνάμε, αλλά γιατί να υπάρχουν, κατάλαβες; Δηλαδή, ο φόβος του να ζεις … Ποπο, αν το σκεφτείς, είναι φοβερό πράγμα! Να ζεις βασικά, μονίμως με έναν φόβο! Να γνωρίζεις νέους ανθρώπους και να τους περνάς από κόσκινο για να μην σε πληγώσουν, να θες να δεθείς ολοκληρωτικά σε έναν άνθρωπο ανιδιοτελώς και να λες αν σε αγαπάει και αν αξίζει να σπαταλάς χρόνο. Να αναρωτιέσαι γιατί, ενώ θες να δοκιμάσεις πολλά πράγματα να αλλάξεις στη ζωή σου, δεν προσπαθείς. Να θες να πεις τη γνώμη σου ξεκάθαρα σε κάποιον και να διστάζεις επειδή φοβάσαι τη σύγκρουση. Να θες να αλλάξεις τα πιστεύων που κουβαλούσες χρόνια από την οικογενειακή σου ιστορία και να φοβάσαι τι θα πουν οι άλλοι. Να θες να αλλάξεις το τι είσαι και να φοβάσαι τον ίδιο σου τον εαυτό!

-Ναι, τώρα κατάλαβα τι θες να πεις. Όμως πάντα έτσι δεν ένιωθαν οι άνθρωποι; Έβαζαν εμπόδια στο τι ήθελαν, στο τι ένιωθαν. Από την άλλη θα μου πεις, και τι σημαίνει αυτό; Επειδή είναι στη φύση του ανθρώπου να φοβάται, θα το αποδεχόμαστε χωρίς να κάνουμε τίποτα; Δίκιο έχεις. Ο άνθρωπος διστάζει να προχωρά, να αλλάζει, και κάθε φορά που αντιμετωπίζει μια δυσκολία είναι σαν να κάνει 10 βήματα πίσω, από το σημείο που είχε φτάσει. Και όλα αυτά λόγω του φόβου να αλλάξει.

-Σωστά!

- Να σου πω όμως, μη τα απλουστεύουμε όλα βέβαια. Η απάντηση για ό,τι εμποδίζει κάποιον να αλλάξει, δεν είναι ο φόβος, μόνο. Είναι κάτι βαθύτερο που δομείται σε μια ολόκληρη ιδεολογία σκέψεων και λογικών, τις οποίες ο άνθρωπος έχει ενστερνιστεί και κουβαλάει όσα χρόνια ζει. Ένα βαθύτερο σύστημα που, δημιουργεί όλες αυτές τις ανασφάλειες και φόβους που έχει ο άνθρωπος και που για να αποδομηθεί το σύστημα αυτό, θέλει μεγάλη δύναμη και αντοχή, έτσι;

- Μμ, αυτό δεν το είχα σκεφτεί, η αλήθεια είναι. Άρα το να αλλάξει κανείς, δεν είναι τόσο εύκολο,  γιατί εμπεριέχει και την αλλαγή της ίδιας του της κοσμοθεωρίας! Την αλλαγή ίσως, και των ανθρώπων γύρω του, που ευνοούν και αναπαράγουν το σύστημα φοβιών του, έτσι; Και, όχι μόνο, και μια ολόκληρη λογική που ευνοεί όλο αυτό και που πάει ακόμη πιο βαθιά.

-Εντάξει, είναι όλα αυτά! Μπορεί κάποιες λογικές να μην αλλάζουν εύκολα, τις οποίες έχει υιοθετήσει το ίδιο το άτομο, αλλά από τη στιγμή που νιώσει αυτή την εσωτερική σύγκρουση και δει ότι είναι η ώρα επιτέλους να αλλάξει κάτι, θα το κάνει! Με όποιο κόστος! Θα αντλήσει ό,τι δύναμη έχει και δεν το έχει ανακαλύψει ακόμη και θα παλέψει με τους προσωπικούς του δαίμονες. Το θέμα είναι λοιπόν, να φτάσει σε αυτή την συνειδητοποίηση, ώστε να μην περνάνε τα χρόνια έτσι που δε θα μπορεί να γύρισει πίσω στον χρόνο για να αλλάξει αυτά που ήθελε. Ακόμη, και να περάσουν τα χρόνια, όμως και να μη μπορεί να γύρισει τον χρόνο πίσω, να παλέψει για το μέλλον, ένα μέλλον δίχως ό,τι τον αφήνει πίσω και τον ακινητοποιεί στο να αλλάξει.

Σκέψου λίγο θετικά....

Σήμερα λέω να ασχοληθούμε με την θετικότητα της σκέψης. Είμαι σίγουρη ότι όλοι, λίγο πολύ, προσπαθούμε να υιοθετήσουμε κάποιες λογικές της θετικής σκέψης στην καθημερινότητα μας, έτσι για να έχουμε λίγο τη ψευδαίσθηση ότι «όλα μας πάνε καλά», άσχετα με τις διάφορες δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε. Είναι λοιπόν πολύ συνηθισμένο να χρησιμοποιούμε φράσεις όπως «όλα θα πάνε καλά», «σκέψου λίγο θετικά», «μη τα βλέπεις όλα μαύρα» κ.ά. Εύκολο να τα λέμε και να τα κάνουμε, μπορούμε όμως να σκεφτούμε τι σηματοδοτεί η θετική σκέψη για τη καθημερινότητα μας, ειδικά σήμερα;

  

«Μην αφήνετε καμία σκέψη να πάει χαμένη.

          Ακόμη και αν διήρκεσε 10 λεπτά ή λιγότερο, αναλύστε τη και βρείτε τη θετική πλευρά που μπορεί να έχει. Είναι ένας καλός τρόπος να ξεκινήσετε να λύνετε     το πρόβλημα». [1]

   Αρχικά, το να μετατρέπουμε κάθε σκέψη που θεωρείται «αρνητική» σε «θετική», δεν αποτελεί λύση. Μια αρνητική σκέψη μπορεί να αποτελέσει κινητήρια δύναμη για την λύση ενός προβλήματος και ταυτόχρονα μια θετική σκέψη να επιδεινώνει το παρόν πρόβλημα ή να το αποκρύβει. Αυτό σημαίνει ότι μια θετική σκέψη μπορεί εξίσου να είναι «επιβλαβή» για κάποιον. Έτσι, με το να ενοχοποιείται η αρνητική σκέψη, όπως επικρατεί στη κοινή λογική, καταλήγουμε σε ένα αβάσιμο συμπέρασμα ότι η θετική σκέψη είναι η λύση του προβλήματος, χωρίς να παίρνουμε στα σοβαρά ότι η αρνητική σκέψη μπορεί να μας δείξει την πηγή του προβλήματος και τη σημασία που έχει για τον κάθε άνθρωπο. Δεν εξιδανικεύω βέβαια, την αρνητική σκέψη, ούτε θέλω να σας πείσω να το ρίξετε όλοι στις μαύρες σκέψεις! Το ζήτημα εδώ είναι ότι η θετική σκέψη έχει μια συγκεκριμένη λειτουργία, έτσι όπως χρησιμοποιείται στη κοινή λογική, την οποία δεν την διακρίνουμε εύκολα. Για παράδειγμα:

         

           «Το να είμαστε αισιόδοξοι και θετικοί δε σημαίνει να εθελοτυφλούμε μπροστά στην κρισιμότητα της τωρινής μας κατάστασης.  Σημαίνει ότι αποδεχόμαστε αυτό που συμβαίνει και μας δυσκολεύει αλλά ταυτόχρονα αρνούμαστε να παραδοθούμε στη δίνη των αρνητικών συναισθημάτων μας. Σημαίνει να αποδεχόμαστε  αυτά που δεν μπορούμε να ελέγξουμε και να ελέγχουμε αυτά που μπορούμε. Ίσως δεν μπορούμε να ελέγξουμε την κατάσταση της οικονομίας για παράδειγμα, αλλά μπορούμε να ελέγξουμε τον τρόπο που νιώθουμε και τον τρόπο που βλέπουμε την κατάσταση».[2]

  Από αυτό το απόσπασμα, μπορούμε να υπονοήσουμε ότι η θετικότητα ταυτίζεται με τη συμμόρφωση του ατόμου στη πραγματικότητα, όσο σκληρή και άδικη αν είναι. Το ότι «αποδεχόμαστε αυτά που δεν μπορούμε να αλλάξουμε» ίσως δείχνει και μια παραίτηση και ματαίωση στο μέλλον που είναι ήδη προκαθορισμένο. Άρα δεν υπάρχει λόγος να παλέψει κανείς για να αλλάξει και κάτι! Το μόνο που χρειάζεται κανείς είναι θετική σκέψη:

   «Να περιμένεις το καλύτερο.

   Ποιο είναι το αποτέλεσμα που θέλεις; Τι στόχο έχεις, τι θέλεις να καταφέρεις σήμερα; Πως θέλεις να περάσεις τη μέρα σου ή τη ζωή σου; Μήπως πάντα περιμένεις το χειρότερο και τελικά αυτό παίρνεις;».[3]

  Λοιπόν, αυτό το μοτίβο του ότι αν κάποιος σκέφτεται αρνητικά («μήπως πάντα περιμένεις το χειρότερο και τελικά αυτό παίρνεις»), του έρχονται και αρνητικά πράγματα και αν σκέφτεται θετικά του έρχονται θετικά, πρέπει να σταματήσει! Δεν είναι τα πάντα θέμα σκέψης και η σκέψη δεν μπορεί να θεωρείται μια μεταφυσική δραστηριότητα, η οποία προκαλεί τα δυσάρεστα και τα ευχάριστα αντίστοιχα. Το ότι υπάρχουν πολλοί άνεργοι στις μέρες μας, δεν νομίζω να φταίει το ότι δεν σκέφτονται θετικά ή ότι απελπίζονται με το γεγονός ότι, ενώ σπούδασαν και πήραν ένα σωρό πτυχία, δεν αποδίδουν οι κόποι και οι προσπάθειες τους. Η σκέψη δεν αρκεί απλά για να έρθει κάτι καλύτερο. Αν θέλουμε έστω να αγωνιστούμε για κάτι, η σκέψη μπορεί απλά να είναι η κινητήρια δύναμη… το θέμα είναι όμως πώς δρούμε τελικά.

---

[1]http://www.marieclaire.gr/women/psycho/article/2688/pws-na-proponhtheite-sth-thetikh-skepsh/

[2]http://happymind.gr/tag/%CE%B8%CE%B5%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CF%83%CE%BA%CE%AD%CF%88%CE%B7/

[3]http://www.thessalonikiartsandculture.gr/life/aytoveltiwsi/pos-na-exoume-thetiki-stasi-stin-kathimerini-mas-zoi