Barbie...πόσο θέλω να σου μοιάσω!

Εδώ και καιρό το σκέφτομαι, πόσο θέλω να σου μοιάσω! Σε θαυμάζω από την πρώτη στιγμή που σε είδα. Ήσουν πάντα τόσο όμορφη, ευδιάθετη, αψεγάδιαστη, αδύνατη, γυμνασμένη. Και σε βλέπω ακόμη και τώρα. Μπορεί να έχω μεγαλώσει και να μη σε παίζω πια στο δωμάτιο μου, αλλά σε βλέπω παντού και ακόμη σε θαυμάζω! Σε βλέπω στη τηλεόραση, στα περιοδικά, στις βιτρίνες, είσαι παντού! Έχεις γίνει μια όμορφη εμμονή που κάποιες φορές φαντάζει να είσαι εφιάλτης! Ναι, γιατί είσαι και πολύ καταπιεστική και απαιτητική από μένα. Ζητάς πολλά από εμένα για να σου μοιάσω. Θες να προσέχω το σώμα μου, να τρώω προσεγμένα, να μην παίρνω ούτε γραμμάριο παραπάνω. Θες το πρόσωπο μου να μοιάζει με πορσελάνινη κούκλα, γνωρίζεις όμως πόσο εύθραυστη μπορώ να γίνω και να σωριαστώ εάν δεν προσέξω. Θες να έχω πολλές γνωριμίες, να αρέσω στους άνδρες, να είμαι σαγηνευτική και περιστασιακή. Δεν θες όμως να ερωτεύομαι, να δίνω όλο μου το είναι και να αφοσιώνομαι σε μια σχέση, δε θες δεσμεύσεις τέτοιες. Δε θες τέτοιους συναισθηματικούς δεσμούς. Γιατί σε φοβίζουν. Γιατί θα σε κάνουν να θες να αλλάξεις, θα σε κάνουν να παραμελήσεις την εξιδανικευμένη και πορσελάνινη ομορφιά σου, θα σε κάνουν να δεθείς στην ομορφιά του έρωτα και της αγάπης και δε το θες καθόλου. Θα σε κάνουν να αναδιατυπώσεις τη ζωή σου και τις αξίες σου και εσύ το μόνο που θες είναι να είσαι κλεισμένη στα δέσμια της ομορφιάς σου και της «εικονικής» σου ωραιοπάθειας που σε χαρακτηρίζει. Αν είναι έτσι τότε, συνέχισε να είσαι ένα υποχείριο της ομορφιάς σου. Εμένα όμως, άσε με να ζήσω και μην με πιέζεις να σου μοιάσω. Μη με βομβαρδίζεις με πράγματα που σε ξετρελαίνουν. Αν είναι η δυναστεία σου μόνο για να φαίνεσαι ωραία και τίποτα άλλο, δε τη θέλω. Άσε με να αγαπήσω και να ερωτευτώ, άσε με να αλλάξω για κάτι που είναι αληθινό και όχι πλαστό, όπως είναι η εικόνα σου.

Αυτά σου λέω λοιπόν και σε (από)χαιρετώ. Μη φωνάζεις που σε αφήνω και μη θυμώνεις. Έχεις εκατομμύρια άλλους θαυμαστές, που εξακολουθούν να σε έχουν στη κορυφή. Για αυτό, δε θέλω να λυπάσαι που έχασες ένα θαυμαστή. Κάποτε σε λάτρευα και εγώ, όμως τώρα, κατάλαβε με, θέλω να ζήσω.

Barbie...επιστρέφεις ξανά και ξανά!

Είχα πει την προηγούμενη φορά ότι με έχασες ως θαυμαστή σου και ότι έχεις άλλους τόσους να σε έχουν στην κορυφή. Τελικά, είσαι πιο δυνατή από όσο νόμιζα και θα σου πω το γιατί. Ενώ εσύ η ίδια πλέον δεν είσαι τόσο διάσημη, έχεις αφήσει μια τεράστια παρακαταθήκη και χιλιάδες μιμητές σου και έχεις πείσει τους πάντες, γυναίκες, άντρες, παιδιά και βρέφη (!) για το πώς πρέπει να είναι η γυναικεία ομορφιά. Έχεις μετατρέψει όσο δε πάει το γυναικείο σώμα σε μια σάρκα ηδονής, κοινώς ένα κομμάτι κρέατος που απλά και η θέαση του μπορεί να προκαλέσει βλεμματικό οργασμό (και σε άντρες και σε γυναίκες)! Καλά πώς το κατάφερες αυτό! Έχεις βρει το κλείδι για να υποτάξεις τους πάντες! Και ενώ εσύ ήσουν απλά ένα παιχνίδι για κοριτσάκια εδώ και αρκετά χρόνια,εσύ πια τους παίζεις με τα δαχτυλάκια σου τόσο περίτεχνα και μάλλον έχεις πάρει ήδη την εκδίκηση σου.

            Η εικονική σου ωραιοπάθεια, λοιπόν, συνεχίζει να διαχέεται στην ατμόσφαιρα σαν αποσμητικό χώρου, να μολύνει με πυροτεχνήματα κριτικών από όλους αυτούς που έχεις ορίσει να συνεχίσουν το έργο σου. Μια πασαρέλα fashion experts που διορθώνουν τις ατέλειες που έχουν οι μελλοντικές -wanna be Barbie-, μια κακοφτιαγμένη κριτική που οδηγεί στα πρόθυρα νευρικού κλονισμού και μετατρέπει μια στιγμή αισιοδοξίας που έχει μια -wanna be Barbie- σε δράμα και βέβαια, το κερασάκι στη τούρτα; Για να γίνεις πιο δίκαια και να μην αποκλείσεις γυναίκες ζουμερές και τσουπωτές, σκέφτηκες να δώσεις ευκαιρία και σε αυτές που δεν έχουν το καλλίγραμο αδύνατο σώμα και να πλασάρεις τη νέα τάση μόδας, αυτής των παραπανίσιων κιλών, ότι και καλά τώρα έδωσες λύση στη μάστιγα της νευρικής ανορεξίας του μοντέλου και στη λεκτική κακοποίηση που βιώνουν εκείνες που δεν έχουν το παγιώμενο σώμα μοντέλου, που όλοι έχουμε στο μυαλό μας. Σώπα, τι μας λες! Άνοιξες απλά τη πόρτα σου σε άλλες τόσες γυναίκες για να γνωρίσουν το μεγαλείο σου, παρόλα αυτά συνεχίζεις να τις βλέπεις σαν κομμάτι κρέατος και σαν κούκλα βλεμματικής ηδονής… και παρόλα αυτά, συνεχίζουν οι κοπιαστικοί αγώνες δρόμου των γυναικών για να φτάσουν στο πρότυπο σου και μόνο, και παρόλα αυτά συνεχίζουν όλοι οι θαυμαστές σου να σε τιμούν και να παίζουν το ρόλο σου άξια και μάλλον δε πρόκειται και να αλλάξει αυτό. Γιατί πάλι, θα βρεις μια λύση, πάλι θα πλασάρεις κάτι νέο και «δίκαιο» για όλους και όλοι θα φέρονται σαν να μην συμβαίνει τίποτα. 

Ο αγώνας του εαυτού στην αναζήτηση της ικανοποίησης

Η ακόρεστη επιθυμία για ικανοποίηση είναι κάτι που αποκτά ιδιαίτερη σημασία. Τρόποι μανιώδους κατανάλωσης, κοπιαστικές γυμναστικές για ένα αψεγάδιαστο σώμα, εμμονική προβολή του εαυτού στα social media και ένας εαυτός που κατακερματίζεται στις υπηρεσίες της επιφανειακής ηδονής και απόλαυσης. Ένας τέτοιος άνθρωπος θα μπορούσε να είναι ο οποιοσδήποτε από εμάς, αυτός που αναζητά με κάθε κόστος την ευτυχία -αν μπορεί κανείς να ορίσει ακριβώς τι σημαίνει η ευτυχία-. Είναι αυτός που βαριέται απίστευτα με τη συνήθεια και αναζητά αλλαγές στη ζωή του. Είναι αυτός που αναζητά επιφανειακές μικρές απολαύσεις διαφυγής από την καθημερινότητα. Είναι αυτός που επιζητά τόσο την αποδοχή των άλλων. Είναι αυτός που δεν ικανοποιείται με τίποτα και με κανέναν. Είναι αυτός που πάντα ζητά και δε δίνει ποτέ. Είναι αυτός που έχει τα πάντα και δεν έχει και τίποτα. Είναι αυτός που έχει την αίσθηση της εσωτερικής ελλειματικότητας και που ο ίδιος έχει δημιουργήσει ότι έχει.

Η ελλειματικότητα αυτή λοιπόν μπορεί να εκφράζεται μέσω της ανάγκης του για περαιτέρω διερεύνηση του εαυτού του και εν συνεχεία, της αναπλήρωσης των κενών του. Είναι, ουσιαστικά, ο δικός του προσωπικός αγώνας επιβίωσης απέναντι στην όλη βαρεμάρα και στατικότητα στην οποία νιώθει ότι ζει…Ένας τέτοιος εαυτός δε μπορεί παρά να αναζητά μονίμως ένα νόημα, ένα νόημα για να καλύψει το κενό που ο ίδιος έχει επινοήσει.

Παλεύοντας στην αναπλήρωση του κενού του, ο εαυτός απογοητεύεται συχνά και χάνει τη δύναμη του. Διστάζει και ντροπιάζεται για τυχόν αποτυχίες που εμποδίζουν την αυτό-ικανοποίηση. Γίνεται νευρικός, εύθραυστος και φοβάται. Κι όμως, θα ξανά σηκωθεί. Και θα συνεχίσει πάλι το αέναο ψάξιμο της ευτυχίας και της ικανοποίησης του. Γιατί έχει μάθει έτσι να επιβιώνει και να δέχεται πως πάντα κάτι πρέπει να παίρνει από τη ζωή. Έχει μάθει πως πρέπει να αλλάζει και να μην δένεται με ανθρώπους ή καταστάσεις. Έχει μάθει να αυτό-ικανοποιείται συνεχώς και να λειτουργεί ρομποτικά. Έχει μάθει έναν τρόπο ζωής στον οποίο πρέπει όπως και να είναι, εκείνος να περνάει καλά, χωρίς να σκέφτεται πολλά πολλά. Γιατί έχει μάθει πως το να σκέφτεται πιο πέρα από αυτό που πρέπει, καταστρέφει την ωραιοπάθεια και την αυτοπεποίθηση που έχει.

Και δε το θέλει αυτό, θέλει να συνεχίζει να ζει με αυτό που εκείνος ορίζει ως προσωπική ικανοποίηση, χωρίς να σκέφτεται αν αυτή είναι προσωρινή ή όχι. Το μόνο που τον απασχολεί είναι να ζήσει τα πάντα, να αποκτήσει εμπειρίες, να γνωρίσει ανθρώπους.Το θέμα είναι: θα φτάσει ποτέ στο σημείο να λέει ότι είναι πλήρως ικανοποιημένος με τη ζωή του; Ή θα συνεχίζει να αναζητά συνέχεια κάτι που τον απαλλάζει προσωρινά από την αίσθηση του κενού, που ο ίδιος δημιούργησε;

Μικρές σκέψεις για τον φόβο του να ζεις

-Δε ξέρω, αλλά ώρες ώρες θα ήθελα να ήμουν μικρός, που τότε φοβόμουν μόνο το σκοτάδι και τις αράχνες.

-Γιατί το λες αυτό;

-Ε, τι γιατί το λέω. Όταν ήμασταν παιδιά, είχαμε συγκεκριμένα πράγματα που φοβόμασταν. Όσο μεγαλώνουμε, όμως, νιώθω ότι φοβόμαστε την ίδια την ζωή. Μεγαλώνουμε και αντί να προσπαθούμε να βελτιώνουμε τη ζωή μας, την κάνουμε ακόμη πιο δύσκολη με αυτά που σκεφτόμαστε, κατάλαβες;

- Μμ, ναι. Εντάξει, τώρα αυτό που λες σηκώνει ολόκληρη κουβέντα. Το ότι κάνουμε τη ζωή μας δυσκολότερη με τα εμπόδια που βάζουμε και γιατί δε τα ξεπερνάμε εύκολα.

-Δε λέω τόσο γιατί δε τα ξεπερνάμε, αλλά γιατί να υπάρχουν, κατάλαβες; Δηλαδή, ο φόβος του να ζεις … Ποπο, αν το σκεφτείς, είναι φοβερό πράγμα! Να ζεις βασικά, μονίμως με έναν φόβο! Να γνωρίζεις νέους ανθρώπους και να τους περνάς από κόσκινο για να μην σε πληγώσουν, να θες να δεθείς ολοκληρωτικά σε έναν άνθρωπο ανιδιοτελώς και να λες αν σε αγαπάει και αν αξίζει να σπαταλάς χρόνο. Να αναρωτιέσαι γιατί, ενώ θες να δοκιμάσεις πολλά πράγματα να αλλάξεις στη ζωή σου, δεν προσπαθείς. Να θες να πεις τη γνώμη σου ξεκάθαρα σε κάποιον και να διστάζεις επειδή φοβάσαι τη σύγκρουση. Να θες να αλλάξεις τα πιστεύων που κουβαλούσες χρόνια από την οικογενειακή σου ιστορία και να φοβάσαι τι θα πουν οι άλλοι. Να θες να αλλάξεις το τι είσαι και να φοβάσαι τον ίδιο σου τον εαυτό!

-Ναι, τώρα κατάλαβα τι θες να πεις. Όμως πάντα έτσι δεν ένιωθαν οι άνθρωποι; Έβαζαν εμπόδια στο τι ήθελαν, στο τι ένιωθαν. Από την άλλη θα μου πεις, και τι σημαίνει αυτό; Επειδή είναι στη φύση του ανθρώπου να φοβάται, θα το αποδεχόμαστε χωρίς να κάνουμε τίποτα; Δίκιο έχεις. Ο άνθρωπος διστάζει να προχωρά, να αλλάζει, και κάθε φορά που αντιμετωπίζει μια δυσκολία είναι σαν να κάνει 10 βήματα πίσω, από το σημείο που είχε φτάσει. Και όλα αυτά λόγω του φόβου να αλλάξει.

-Σωστά!

- Να σου πω όμως, μη τα απλουστεύουμε όλα βέβαια. Η απάντηση για ό,τι εμποδίζει κάποιον να αλλάξει, δεν είναι ο φόβος, μόνο. Είναι κάτι βαθύτερο που δομείται σε μια ολόκληρη ιδεολογία σκέψεων και λογικών, τις οποίες ο άνθρωπος έχει ενστερνιστεί και κουβαλάει όσα χρόνια ζει. Ένα βαθύτερο σύστημα που, δημιουργεί όλες αυτές τις ανασφάλειες και φόβους που έχει ο άνθρωπος και που για να αποδομηθεί το σύστημα αυτό, θέλει μεγάλη δύναμη και αντοχή, έτσι;

- Μμ, αυτό δεν το είχα σκεφτεί, η αλήθεια είναι. Άρα το να αλλάξει κανείς, δεν είναι τόσο εύκολο,  γιατί εμπεριέχει και την αλλαγή της ίδιας του της κοσμοθεωρίας! Την αλλαγή ίσως, και των ανθρώπων γύρω του, που ευνοούν και αναπαράγουν το σύστημα φοβιών του, έτσι; Και, όχι μόνο, και μια ολόκληρη λογική που ευνοεί όλο αυτό και που πάει ακόμη πιο βαθιά.

-Εντάξει, είναι όλα αυτά! Μπορεί κάποιες λογικές να μην αλλάζουν εύκολα, τις οποίες έχει υιοθετήσει το ίδιο το άτομο, αλλά από τη στιγμή που νιώσει αυτή την εσωτερική σύγκρουση και δει ότι είναι η ώρα επιτέλους να αλλάξει κάτι, θα το κάνει! Με όποιο κόστος! Θα αντλήσει ό,τι δύναμη έχει και δεν το έχει ανακαλύψει ακόμη και θα παλέψει με τους προσωπικούς του δαίμονες. Το θέμα είναι λοιπόν, να φτάσει σε αυτή την συνειδητοποίηση, ώστε να μην περνάνε τα χρόνια έτσι που δε θα μπορεί να γύρισει πίσω στον χρόνο για να αλλάξει αυτά που ήθελε. Ακόμη, και να περάσουν τα χρόνια, όμως και να μη μπορεί να γύρισει τον χρόνο πίσω, να παλέψει για το μέλλον, ένα μέλλον δίχως ό,τι τον αφήνει πίσω και τον ακινητοποιεί στο να αλλάξει.