Ποιον "κριτή" αναγνωρίζεις σήμερα στην καθημερινότητά σου;

 

Ποιον «κριτή» αναγνωρίζεις σήμερα στην καθημερινότητά σου;

Τη φωνή ενός δασκάλου που σου έλεγε ότι εσύ μπορείς και πρέπει να καταφέρεις πολλά στη ζωή σου;

Τη φωνή των γονέων σου που σου έλεγε να βρεις ένα επάγγελμα που να ταιριάζει στις οικονομικές σου ανάγκες;

Τη φωνή μιας πεποίθησης ότι πρέπει να τα έχεις «καλά με όλους»;

Τη φωνή μιας νοοτροπίας που σου υπενθυμίζει ότι πρέπει συνέχεια να εξελίσσεσαι και να πετυχαίνεις;

 

Και αν αυτές οι φωνές μετατραπούν ως εξής;

Η φωνή ενός δασκάλου έχει την πρόθεση να σου υπενθυμίζεις ότι μπορείς να καταφέρεις πολλά στη ζωή σου.

Η φωνή των γονέων σου έχει την πρόθεση να σου υπενθυμίζει ότι στις μέρες μας καλείσαι να ακολουθείς ένα επάγγελμα που σου προσφέρει απολαβές, ώστε να «ζεις».

Η φωνή μιας πεποίθησης που έχει την πρόθεση να σε βάζει σε ένα καλούπι αρμονικής συμβίωσης με όλους, χωρίς να αντιτίθεσαι.

Η φωνή μιας νοοτροπίας που έχει την πρόθεση να σε έχει συνέχεια σε ένα mood fast forward και να μη μένεις ποτέ στάσιμ@; 

 

Εσένα, ποια φωνή είναι σύμμαχός σου και ποια φωνή σου αντιτίθεται;  

 

Ευχές από τα οικογενειακά τραπέζια των εορτών

Αυτές τις μέρες των εορτών, οι περισσότεροι από εμάς, λίγο πολύ, βρεθήκαμε σε κάποιο οικογενειακό- ή όχι οικογενειακό- τραπέζι…

Με αφορμή, λοιπόν, τις ευχές που ακούσαμε από συγγενείς, φίλους ή απλά γνωστούς, αναφέρω κάποιες που μου τράβηξαν τη προσοχή:

 

        -Καλή χρονιά! Και του χρόνου διπλή!

        -Άντε και με ένα καλό αγόρι!

        -Άντε και του χρόνου να μας φέρεις καμιά κοπέλα!

        -Χρόνια πολλά και του χρόνου να είμαστε όλοι μαζί!

        -Καλή χρονιά και με το καλό να έρθει το εγγόνι!

 

Πολλές φορές, σε τέτοιες περιπτώσεις δίνουμε ευχές, με μια καλή διάθεση και πρόθεση. Τι γίνεται όμως στη περίπτωση που ακούγοντας την ευχή, αυτή η ευχή δε μας ταιριάζει, μας προκαλεί μια πίεση, μια δυσφορία;

Άλλωστε, δε ταιριάζουν σε όλους τα ίδια, δε θέλουν όλοι να γίνουν γονείς, να αναζητήσουν κάποιο σύντροφο, να έχουν μόνιμη σχέση, να βρίσκονται σε ένα οικογενειακό τραπέζι δίπλα με συγκεκριμένα άτομα. Τέτοιες επιθυμίες δε γίνονται αποδεκτές μέσα από ευχές, όπως οι παραπάνω…  Αν θέλουμε λοιπόν, να δίνουμε χώρο και σε αυτές τις επιθυμίες, θα μπορούσαμε να δίνουμε μια πολύ απλή ευχή, χωρίς πολλά πολλά

 

-Καλή χρονιά και εύχομαι ό,τι επιθυμείς!

-Άντε και με το καλό να σου φέρει το έτος ό,τι σου ταιριάζει!

-Χρόνια πολλά και να είστε καλά και ευτυχισμένοι!

 

Με αυτόν τον τρόπο, δίνουμε χώρο σε όλες τις επιθυμίες, όλες εκείνες τις φωνές που αντιτίθενται στα κυρίαρχα ιδανικά που πρεσβεύουν οι ευχές των τραπεζιών, γιατί πολλές φορές, μια ευχή κρύβει μέσα της αρκετές προσδοκίες που αναμένουν οι άλλοι από εμάς. Για να δούμε, σε επόμενο τραπέζι, τι ευχή θα δεχτούμε και θα δώσουμε άραγε;

 

 

Ενοχλητική σκέψη: Ένας φτερωτός εισβολέας!

Η ενοχλητική σκέψη θα μπορούσε να παρομοιαστεί με ένα κουνούπι. Ναι, γελοίο ακούγεται, αλλά αν σκεφτεί κανείς, ένα κουνούπι συνήθως γίνεται ενοχλητικό όταν κοιμάσαι και έχεις κλειστά τα μάτια. Έχεις σβήσει το φως και μόλις το ακούσεις, πετάγεσαι, ανοίγεις το φως και ψάχνεις να το βρεις. Αν όμως ανοίξεις το φως, για κάποιο λόγο δεν το βλέπεις για να το σκοτώσεις και να ησυχάσεις! 

Κάπως έτσι μια σκέψη εισβάλλει στον χώρο σου, σε μια στιγμή που δεν έχεις αρκετό «φως». Δεν έχεις αρκετό φως για να δεις τι συμβαίνει, που είσαι, για να ελέγξεις αυτό που βλέπεις και νιώθεις. Και όταν δεν έχεις αυτό το «φως», είναι σαν να μη βλέπεις καθαρά τι θα γίνει στη συνέχεια. Όπως, όταν κοιμάσαι, ακούς και το κουνούπι το οποίο σε ζαλίζει και διαπερνάει τα αυτιά σου, έτσι η σκέψη εμφανίζεται έντονα όταν είσαι στο σκοτάδι. Όταν είσαι στο άγνωστο και μη οικείο, όταν δε ξέρεις τι είναι αυτό που θα ακολουθούσει. Κι αν προσπαθήσεις να βρεις αυτό το διακόπτη που σου δίνει το φως, εκεί ίσως καταφέρεις να δεις τη σκέψη αυτή. 

Δεν είναι όμως πάντα εύκολο. Δεν βλέπεις πάντα το κουνούπι στο δωμάτιο, όταν ανοίξεις το φως. Δεν βλέπεις πάντα τη σκέψη αυτή όταν βγαίνεις από το σκοτάδι. Κι αν τη δεις, θα προσπαθήσεις να τη σκοτώσεις, όπως θα έκανες και με το κουνούπι; Ή θα την αφήσεις να σε κοιτάει και να σε περιπαίζει; Αυτό το παιχνίδι μπορεί να κρατήσει μερικά λεπτά έως και μήνες ή χρόνια, ίσως. Πώς θα μπορούσες να την παγιδέψεις και να την εξαλείψεις, όταν έχεις το φως που χρειάζεσαι, όταν έχεις την ασφάλεια αυτή που θες για να νιώσεις ότι είσαι εντάξει; 

Δεν είναι τόσο εύκολο, σίγουρα. Σου λένε πολλά γι’ αυτό, βέβαια. Λύσεις πολλές που μπορείς να ακολουθήσεις. Μια από αυτές είναι "να μη της δίνεις σημασία". Πώς όμως μπορείς να το κάνεις αυτό, ενώ η ίδια είναι τόσο σαγηνευτική και φοβιστική παράλληλα; Όταν σε έχει κυριεύσει και νιώθεις ότι σου έχει στερήσει ό,τι εφόδια μπορούσες να έχεις για να τη νικήσεις;

Είναι λοιπόν ένα παιχνίδι που δεν αξίζει να το παρατήσεις. Σε αυτό το παιχνίδι, φρόντισε να ξαφνιάσεις τη σκέψη αυτή, κάνοντας τη να χάσει αυτή την υπεροπτική εικόνα που έχει για τον εαυτό της και αυτή την υποτιμητική εικόνα που έχει για σένα. Φρόντισε να τη κάνεις καλύτερα σύμμαχο σου και όχι αντίπαλο σου και αυτό θα είναι κάτι αποκαρδιωτικό για εκείνη, βλέποντας να χάνει την μαεστρία της στο να επιβάλλεται, γιατί μόνο έτσι και εκείνη μπορεί να έχει σκοπό ύπαρξης.  

 

Barbie...πόσο θέλω να σου μοιάσω!

Εδώ και καιρό το σκέφτομαι, πόσο θέλω να σου μοιάσω! Σε θαυμάζω από την πρώτη στιγμή που σε είδα. Ήσουν πάντα τόσο όμορφη, ευδιάθετη, αψεγάδιαστη, αδύνατη, γυμνασμένη. Και σε βλέπω ακόμη και τώρα. Μπορεί να έχω μεγαλώσει και να μη σε παίζω πια στο δωμάτιο μου, αλλά σε βλέπω παντού και ακόμη σε θαυμάζω! Σε βλέπω στη τηλεόραση, στα περιοδικά, στις βιτρίνες, είσαι παντού! Έχεις γίνει μια όμορφη εμμονή που κάποιες φορές φαντάζει να είσαι εφιάλτης! Ναι, γιατί είσαι και πολύ καταπιεστική και απαιτητική από μένα. Ζητάς πολλά από εμένα για να σου μοιάσω. Θες να προσέχω το σώμα μου, να τρώω προσεγμένα, να μην παίρνω ούτε γραμμάριο παραπάνω. Θες το πρόσωπο μου να μοιάζει με πορσελάνινη κούκλα, γνωρίζεις όμως πόσο εύθραυστη μπορώ να γίνω και να σωριαστώ εάν δεν προσέξω. Θες να έχω πολλές γνωριμίες, να αρέσω στους άνδρες, να είμαι σαγηνευτική και περιστασιακή. Δεν θες όμως να ερωτεύομαι, να δίνω όλο μου το είναι και να αφοσιώνομαι σε μια σχέση, δε θες δεσμεύσεις τέτοιες. Δε θες τέτοιους συναισθηματικούς δεσμούς. Γιατί σε φοβίζουν. Γιατί θα σε κάνουν να θες να αλλάξεις, θα σε κάνουν να παραμελήσεις την εξιδανικευμένη και πορσελάνινη ομορφιά σου, θα σε κάνουν να δεθείς στην ομορφιά του έρωτα και της αγάπης και δε το θες καθόλου. Θα σε κάνουν να αναδιατυπώσεις τη ζωή σου και τις αξίες σου και εσύ το μόνο που θες είναι να είσαι κλεισμένη στα δέσμια της ομορφιάς σου και της «εικονικής» σου ωραιοπάθειας που σε χαρακτηρίζει. Αν είναι έτσι τότε, συνέχισε να είσαι ένα υποχείριο της ομορφιάς σου. Εμένα όμως, άσε με να ζήσω και μην με πιέζεις να σου μοιάσω. Μη με βομβαρδίζεις με πράγματα που σε ξετρελαίνουν. Αν είναι η δυναστεία σου μόνο για να φαίνεσαι ωραία και τίποτα άλλο, δε τη θέλω. Άσε με να αγαπήσω και να ερωτευτώ, άσε με να αλλάξω για κάτι που είναι αληθινό και όχι πλαστό, όπως είναι η εικόνα σου.

Αυτά σου λέω λοιπόν και σε (από)χαιρετώ. Μη φωνάζεις που σε αφήνω και μη θυμώνεις. Έχεις εκατομμύρια άλλους θαυμαστές, που εξακολουθούν να σε έχουν στη κορυφή. Για αυτό, δε θέλω να λυπάσαι που έχασες ένα θαυμαστή. Κάποτε σε λάτρευα και εγώ, όμως τώρα, κατάλαβε με, θέλω να ζήσω.